PRZED CZYM TAK NAPRAWDĘ UCIEKASZ?

Kiedyś usłyszałam, że powinnam zastanowić się, przed czym próbuję uciec. Było to przy okazji poruszania tematu mojego „zadanioholizmu” i skłonności do popadania w wir pracy. Przyznam, że przez chwilę zastanawiałam się nad tym tematem, jednak w ostateczności odrzuciłam go gdzieś na boczny tor, twierdząc, że po prostu taka jestem. Zawsze byłam perfekcyjna, dokładna i pracowita. Zawsze miałam silną potrzebę rozwoju. A poza tym takie mamy czasy – świat biegnie w nieustraszonym tempie, a ten, kto za nim nie nadąża, nie ma szans na to, żeby cokolwiek osiągnąć.

O tym pytaniu przypomniałam sobie jednak całkiem niedawno – w momencie, w którym zrozumiałam, że naprawdę uciekałam. Uciekałam, mimo, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. A może i zdawałam sobie sprawę, ale tak naprawdę nie chciałam przyjąć do wiadomości, że temat dotyczy właśnie mnie. Mnie? W końcu przeczytałam tyle mądrych książek z dziedziny rozwoju osobistego, zaliczyłam tyle szkoleń, warsztatów i ćwiczeń. Przecież ja się na tym znam! I ja miałabym przed czymś uciekać? A jednak. Uciekałam. I uświadomiłam sobie coś również – nie tylko ja uciekałam, robi to bardzo wielu z nas, często nie zdając sobie do końca z tego sprawy.

Przed czym uciekamy?

Przed sobą. Przed swoimi potrzebami, uczuciami i lękami. Przed wsłuchaniem się w siebie, w to,  czego naprawdę chcemy i zmierzeniem się z tym, co wywołuje nasze emocje i wzmożone bicie serca.

Bardzo łatwo jest wypełnić sobie cały dzień pracą i zajęciami. I nieważne czy podobnie jak ja jesteś perfekcjonistą, w dodatku z skłonnościami do pracoholizmu czy zajmujesz sobie czas innymi rzeczami – jak na przykład oglądanie seriali, granie w gry, chodzenie na siłownię, na zakupy czy umawianie się na randki.

Cienka granica

Nie zrozum mnie źle. W żadnej z powyższych rzeczy nie ma nic złego. Wszystko jest dla ludzi i ma nam służyć. I służy, do momentu, kiedy nie przekroczymy magicznej granicy. Bardzo cienkiej, niezauważalnej granicy, za którą to właśnie nasze zajęcia zaczynają rządzić naszym życiem. Momentu, w którym zaczynasz planować cały swój dzień – od rana, aż do samej nocy. Kiedy wyznaczasz sobie zadania i dążysz do tego, żeby zrealizować każde z nich. Zadania mogą być różne – od stricte biznesowych, dzięki którym masz zamiar zarobić więcej pieniędzy i osiągnąć sukces, poprzez rozwój, naukę języków, pracę z własnym ciałem, skończywszy na wysprzątaniu całego mieszkania, zrobieniu dwudaniowego obiadu, upieczeniu ciasta i obejrzeniu wszystkich wieczornych seriali. Nieważne co to jest, ważne, że nadajesz temu ważny priorytet.

Priorytet tak ważny, że ważniejszy od spotkania z najlepszą przyjaciółką, rozmowy z rodzicami czy dzieckiem albo spędzenia czasu z ukochaną osobą. Ważniejszy od snu i odpoczynku. Ważniejszy od zadbania o swoje zdrowie, mimo, że organizm krzyczy: „mam już dość.”

Ja właśnie ten błąd popełniałam. Nadawałam swoim zadaniom wysoki priorytet, sądząc, że są najważniejszą rzeczą w moim życiu. Uważając, że bez ciągłego rozwoju i ciągłej pracy nic nie osiągnę. Myśląc, że zostając w tyle będę gorsza od innych. Myśląc, że skoro nie mam rodziny ani dzieci nie powinnam marnować ani minuty. Powinnam jak najbardziej się rozwijać i jak najwięcej osiągnąć. Bo w końcu teraz mam na to czas i nie powinnam go zmarnować.

Co tracisz, kiedy nie potrafisz wsłuchać się w siebie?

Jaki był tego efekt? No cóż. Nie był oszałamiający. Wypełniając swój calutki dzień ciągle to nowymi zadaniami nie byłam w stanie wsłuchać się w siebie. Nie potrafiłam słuchać swojego ciała. Zgubiłam kreatywność. Nie potrafiłam zdobyć się na spontaniczność. Ciągle miałam wrażenie, że muszę więcej i więcej. I co gorsza, zmuszałam się do tego, mimo, że wcale nie miałam na to ochoty.

To doprowadziło do momentu, w którym im więcej pracowałam, tym gorzej mi szło. Tym trudniej było mi się skupić. Tym bardziej czułam się zmęczona. Do tego doszły inne wydarzenia, które dały mi sporo do myślenia. Aż wreszcie powiedziałam sobie dość. Koniec ciągłego „muszę” i „powinnam”. Pora przystopować. Zwolnić. Wsłuchać się w siebie.

Zwolnij, a Twój organizm Ci podziękuje

I tak właśnie wyglądały ostanie miesiące. Były o wiele bardziej powolne, spokojne i spontaniczne. Bez ciągłego „muszę”. Za to z większą ilością „chcę” i „mam ochotę.” Co nie znaczy, że nic w tym czasie nie robiłam. Pracowałam i działałam, jednak w zgodzie z samą sobą. Wykorzystywałam momenty, w których czułam większą wenę do pracy i wenę do blogowania. Natomiast, kiedy jej nie było, po prostu sobie odpuszczałam. Nauczyłam się kłaść się trochę wcześniej spać. Nauczyłam się więcej odpoczywać.

I nauczyłam się wiele więcej o sobie. To niesamowite, ale kiedy na chwilę odpuściłam sobie cały ten rozwój osobisty, perfekcjonizm i zadanioholizm dowiedziałam się więcej o sobie, niż w okresach, kiedy usilnie nad tym pracowałam. Uświadomiłam, że jeśli na chwilę odpuszczę i przystanę nic złego się nie dzieje. Mój świat dalej się kręci i ma się naprawdę całkiem dobrze. Zrozumiałam, że nie muszę być perfekcyjna, żeby być dobra. Uświadomiłam sobie, co tak naprawdę potrafię i ile osiągnęłam w pracy nad sobą. Nauczyłam się ufać sobie. Nabrałam pewności siebie i wiary w swoje możliwości. I co najważniejsze zrozumiałam, że cały ten wyścig szczurów wcale nie jest mi do niczego potrzebny. Zrozumiałam, przed czym uciekałam i uświadomiłam sobie, czego tak naprawdę pragnę w swoim życiu.

Tak więc, jeśli czujesz, że Ty też przekraczasz tę magiczną granicę, za którą to obowiązki i praca zaczynają kierować Twoim życiem – nawet kosztem Twojego zdrowia i czasu spędzonego z ważnymi dla Ciebie ludźmi, zastanów się, przed czym próbujesz uciec i czego się boisz? Odcinając się od siebie, swoich potrzeb, emocji i uczuć wiele tracisz. Nie pozwalasz sobie być w pełni sobą. Nie pozwalasz sobie na prawdziwe szczęście. A przecież na nie zasługujesz, prawda?